„Obłoczek i Wiatr”

W małym domku na niebie mieszka chłopiec- chmurka, który ma na imię Obłoczek. Gdy zmrużysz oczy patrząc w niebo, być może zobaczysz, jak Obłoczek śmiga po błękicie z innymi chmurkami. Zwykle jako pierwszy dolatuje do końca tęczy. Jest wtedy bardzo z siebie dumny! „Taki jestem szybki i zwinny” – cieszy się. Obłoczek jest ciągle głodny, dlatego gdy tylko słyszy wołanie na obiad płynie do swojej mamy Słońca. Miło jest się przy niej ogrzać i nabrać sił do dalszej zabawy.

Obłoczek aż puszy się z radości, gdy w odwiedziny przychodzi jego tato Wiatr i zabiera go na wędrówkę.

Wiatr co dzień fruwa po wielkim niebie. Dba o to, by rozsiać nasiona, z których wyrastają roślinki. Gładzi przyjemnym chłodem odpoczywających ludzi, przesuwa po przestworzach ciemne chmurki, które niosą deszcz. Czasem  wpada w gniew i wieje tak mocno, że drzewa się przewracają a króliki czmychają  do norek. Gdy Obłoczek pyta Słońca, po co te wichury, ona odpowiada: — Tak to już jest z Wiatrem.

Nadszedł dzień spotkania z tatą. Obłoczek czekał, czekał. Niebo było ciche i spokojne. Nie pojawił się nawet najmniejszy powiew. Na wartę wyszedł już Księżyc, a Wiatru nadal nie było widać. Czyżby o mnie zapomniał? – smucił się Obłoczek.

Chłopiec czekał też kolejnego i kolejnego dnia. Był bardzo zmartwiony. Poszedł do Słońca, zapytać, co się stało.

— Tak już jest z Wiatrem – odpowiedziała mama Słońce.

Minął tydzień. Obłoczek poczuł delikatny ruch powietrza. To Wiatr przybył na spotkanie.

— Czemu Cię nie było? – spytał chłopiec.

— Zapomniałem... Że byliśmy umówieni... – odparł Wiatr.

Tego dnia Obłoczek i Wiatr wspaniale się bawili. Pofrunęli wysoko nad lasem, nasłuchując szumu drzew. Obserwowali lecące gęsi i samoloty startujące z pobliskiego lotniska.

— Było wspaniale – cieszył się Obłoczek. — Przyjdziesz jutro?

— Przyjdę.

O poranku Obłoczek ucałował Słońce i pobiegł czekać na Wiatr. Ten jednak nie przybył.

Nie było go też następnego i kolejnego dnia. „Gdzie on jest? Czy mu na mnie zależy?” – niepokoił się Obłoczek. „Mam nadzieję, że będzie burza z błyskawicami i wszystkich przegoni. Nikogo nie potrzebuję!”. Chłopiec skulił się i schował za kłębowiskiem dużych, wełnistych chmur burzowych. Złościł się na Wiatr, że ten złamał obietnicę. Nie wolno przecież łamać obietnic.

Gdy tak siedział wściekły i smutny, zobaczył go kolega, chmurka Łobuziak, który poradził mu, aby poszedł porozmawiać z Księżycem.

— On jest bardzo stary i mądry. Oświetla całą ziemię, dużo widzi. Może będzie wiedział, gdzie znika wiatr.

Nadszedł wieczór. Słońce zasnęła a Obłoczek wymknął się na spotkanie z Księżycem. Srebrzysty, okrągły niczym piłka Księżyc już na niego czekał.

— Witaj Obłoczku – wyszeptał na powitanie.

— Witaj Księżycu – odparł chłopiec.

— Z czym do mnie przychodzisz? – zapytał Księżyc.

— Nie wiem, od czego zacząć – zawstydził się troszkę Obłoczek. — Chciałem zapytać o Wiatr.

— O Wiatr?

— O Wiatr Księżycu. Nie rozumiem, co się z nim dzieje. Czasem świetnie się bawimy, a czasem nie jest tak fajnie. Ostatnio obiecywał, że zabierze mnie na wędrówkę. Ja czekam i czekam, a on nie przychodzi. Potem mówi, że zapomniał, że coś wypadło. Wczoraj znów wyglądałem Wiatru, a jego nigdzie nie było. Chyba o mnie nie pamiętał...

— Pewnie było Ci bardzo smutno Obłoczku – Księżyc zaiskrzył ciepłym blaskiem.

— Nie. No może trochę – zawahał się chłopiec. — W sumie to nawet płakałem, ale nie mów nikomu. Potem krzyczałem na mamę i nie chciałem się bawić z Łobuziakiem. Och, wszyscy mnie denerwują!

— Tak, to bardzo przykre, gdy ktoś bliski nie dotrzymuje słowa. A ten Wiatr jest chyba bardzo ważny dla Ciebie. Lubisz z nim wędrować?

— Lubię. Ale teraz to już sam nie wiem. Jestem na niego taki zły! – Zacisnął puszyste piąstki Obłoczek.

— Złościsz się na niego.

— Tak. – Obłoczek zamilkł na chwilę i zrobiło mu się jakoś nieprzyjemnie. — Księżycu, dlaczego Wiatr zapomina o mnie?

— Powiem Ci coś w tajemnicy – Księżyc przycisnął palec do ust i nachylił się do Obłoczka.